28 november 2006
Wat klopt er niet?
Het is 28 november, 14 graden, zonnig en ik word wakker met drie muggenbulten in mijn gezicht. Nog even en mijn verjaardag eind december valt in de zomervakantie...
24 november 2006
Verhuizen
De afgelopen drie dagen heb ik al mijn spullen in dozen gedaan. Morgen ga ik verhuizen. Ik heb heel veel spullen, zelfs na het weggooien van veertien overvolle vuilniszakken. Maar het is gelukt.
Nu staan alleen nog mijn computer en installatie. Al drie dagen zing ik uit volle borst mee met al mijn favoriete nummers, terwijl ik dat wat de afgelopen zes jaar mijn huis en thuis is geweest langzaam afbreek.
Mijn mooie kamer in alle kleuren van de regenboog. Het huis met dakterras, vanaf waar je de boomtoppen in het Noorderplantsoen kunt zien. Maanden gedacht aan alles wat ik zal gaan missen aan Groningen en aan wat ik in Amsterdam allemaal ga doen.
Over een paar minuten gaat de muziek uit. Dan is het echt afgelopen. Dag lief huis, dag mooie stad. "It's been a long time coming", zingt Maria Mena op de achtergrond.
Nu staan alleen nog mijn computer en installatie. Al drie dagen zing ik uit volle borst mee met al mijn favoriete nummers, terwijl ik dat wat de afgelopen zes jaar mijn huis en thuis is geweest langzaam afbreek.
Mijn mooie kamer in alle kleuren van de regenboog. Het huis met dakterras, vanaf waar je de boomtoppen in het Noorderplantsoen kunt zien. Maanden gedacht aan alles wat ik zal gaan missen aan Groningen en aan wat ik in Amsterdam allemaal ga doen.
Over een paar minuten gaat de muziek uit. Dan is het echt afgelopen. Dag lief huis, dag mooie stad. "It's been a long time coming", zingt Maria Mena op de achtergrond.
16 november 2006
Intelligente televisie
"Ze kunnen gewoon geen peilhoogte van me krijgen."
Undercover Lover Remco verklaart aan zijn vriendin Nicole waarom hij is genomineerd voor de volgende eliminatie.
Undercover Lover Remco verklaart aan zijn vriendin Nicole waarom hij is genomineerd voor de volgende eliminatie.
14 november 2006
Las Vegas III: The Strip
De Las Vegas Strip is zes kilometer lang en bestaat uit de beroemde hotels met hun casino's. Na een half uur in een limo-schuttle bus staan we halverwege de strip bij The Alladin. We beginnen aan het begin en lopen drie kilometer naar Mandalay Bay. Dit volgens een uitgedacht plan; om de hele strip en alle casino's in een dag te kunnen zien, leek het ons het meest logisch aan de linkerkant naar het begin te lopen, dan terug aan de rechterkant en aan het einde via de linkerkant weer terug naar de shuttle-bus pick-up.
Na een paar passen staan we voor het MGM Grand, dat met 5000 kamers het woord groot wel mag dragen. Binnen in het casino werd de sleur van gokkasten onderbroken met een paar leeuwen in een glazen kooi. Geweldig! Maar leeuwen in een kooi kunnen we in Nederland ook wel zien, dus snel op naar het Tropicana, waar ze een hele tropische binnentuin met flamingo's hebben. Eenmaal aangekomen kunnen we de tuin helaas nergens vinden en tijd om te zoeken is er niet. Mandalay Bay is de volgende stop, wederom een gigantisch gebouw, dat helemaal bestaat uit goudkleurig spiegelglas. We hebben het einde van de strip bereikt en het is tijd om te lunchen.
We eten, zittend op een stoeprand, een broodje als er naast ons een pink panter-roze hummer limousine parkeert. We vragen of we achter het stuur mogen zitten voor een foto. Grijzend klim ik achter het stuur, waarna ik van achteren een 'hello' hoor. Er blijken mensen achterin te zitten. Ze blijven keurig wachten tot Ardy en ik op de foto zijn geweest.
De tijd vliegt en we moeten nog zoveel zien en daarom beginnen we aan het wereldkampioenschap snelwandelen in Las Vegas. In moordend tempo rennen we iedereen voorbij en vliegen de hotels in; Paris, voorzien van eiffeltoren, New York New York, met voor de deur het vrijheidsbeeld en natuurlijk Caesars Palace. Drie keer kijken, veel foto's en weer verder. Enerzijds is het overweldigend, zeker als het donker wordt, anderzijds heeft het iets treurigs. Een eigen, surrealistische wereld, die zich afspeelt in replica's en nergens echt is, maar dat maakt Las Vegas juist zichzelf en uniek.
Als het donker is komt de strip echt tot leven en wordt het geheel nog onwerkelijker. De hoeveelheid lichten doen bijna pijn aan je ogen. We laten ons ontroeren door de fontein voor het Bellagio, de vulkaan voor Le Mirage valt tegen en de piratenshow van Treasure Island is tenenkrommend slecht.
Dan is het tijd voor de terugweg langs de linkerkant en is het moment aangebroken waar we al de hele dag op wachten; we gaan gokken. We hebben nog twee uur de tijd. In The Venetian verliezen we alleen en moeten we ook nog 14 dollar betalen voor twee bier. Bij de Mirage hebben we geen geluk met gokken, maar de drank is gratis. Opeens moeten we rennen om de laatste bus te halen. Als we bij de parkeerplaats aankomen is de shuttle al weg. Daar zitten we om half twee 's nachts aangeschoten in een parkeergarage. Gelukkig kunnen we een telefoon lenen en zorgt een hotelmedewerker dat we alsnog opgehaald worden. Even later stopt er een grote zwarte jeep met geblindeerde ramen, die ons naar het hotel brengt.
Nu we weten dat als je gokt de drank gratis is, rennen we gelijk door naar het casino, gooien een dollar in de 1 cent-gokkast en zetten het op een zuipen. Als trailer park-trash hangen we achter de machines en rennen we alle kanten op, voorzien van bier en cosmopolitans. Dankzij het gokken met 5 cent per keer kunnen we het heel lang volhouden, want winnen doen we niet. Als we voor de zesde keer echt naar de kamer gaan, we hebben samen ongeveer 80 dollar verloren, gooit Ardy nog een keer een dollar in de 5 cent-kast. Opeens begint de kast te loeien; we winnen 70 dollar. Dolgelukkig gaan we het innen en vieren het aan de bar, waar we nog vier gratis cosmo's opslurpen.
Om zeven uur 's ochtends zijn we dronken en hebben we de hele nacht gegokt voor tien dollar. Las Vegas is geweldig!
Na een paar passen staan we voor het MGM Grand, dat met 5000 kamers het woord groot wel mag dragen. Binnen in het casino werd de sleur van gokkasten onderbroken met een paar leeuwen in een glazen kooi. Geweldig! Maar leeuwen in een kooi kunnen we in Nederland ook wel zien, dus snel op naar het Tropicana, waar ze een hele tropische binnentuin met flamingo's hebben. Eenmaal aangekomen kunnen we de tuin helaas nergens vinden en tijd om te zoeken is er niet. Mandalay Bay is de volgende stop, wederom een gigantisch gebouw, dat helemaal bestaat uit goudkleurig spiegelglas. We hebben het einde van de strip bereikt en het is tijd om te lunchen.
We eten, zittend op een stoeprand, een broodje als er naast ons een pink panter-roze hummer limousine parkeert. We vragen of we achter het stuur mogen zitten voor een foto. Grijzend klim ik achter het stuur, waarna ik van achteren een 'hello' hoor. Er blijken mensen achterin te zitten. Ze blijven keurig wachten tot Ardy en ik op de foto zijn geweest.
De tijd vliegt en we moeten nog zoveel zien en daarom beginnen we aan het wereldkampioenschap snelwandelen in Las Vegas. In moordend tempo rennen we iedereen voorbij en vliegen de hotels in; Paris, voorzien van eiffeltoren, New York New York, met voor de deur het vrijheidsbeeld en natuurlijk Caesars Palace. Drie keer kijken, veel foto's en weer verder. Enerzijds is het overweldigend, zeker als het donker wordt, anderzijds heeft het iets treurigs. Een eigen, surrealistische wereld, die zich afspeelt in replica's en nergens echt is, maar dat maakt Las Vegas juist zichzelf en uniek.
Als het donker is komt de strip echt tot leven en wordt het geheel nog onwerkelijker. De hoeveelheid lichten doen bijna pijn aan je ogen. We laten ons ontroeren door de fontein voor het Bellagio, de vulkaan voor Le Mirage valt tegen en de piratenshow van Treasure Island is tenenkrommend slecht.
Dan is het tijd voor de terugweg langs de linkerkant en is het moment aangebroken waar we al de hele dag op wachten; we gaan gokken. We hebben nog twee uur de tijd. In The Venetian verliezen we alleen en moeten we ook nog 14 dollar betalen voor twee bier. Bij de Mirage hebben we geen geluk met gokken, maar de drank is gratis. Opeens moeten we rennen om de laatste bus te halen. Als we bij de parkeerplaats aankomen is de shuttle al weg. Daar zitten we om half twee 's nachts aangeschoten in een parkeergarage. Gelukkig kunnen we een telefoon lenen en zorgt een hotelmedewerker dat we alsnog opgehaald worden. Even later stopt er een grote zwarte jeep met geblindeerde ramen, die ons naar het hotel brengt.
Nu we weten dat als je gokt de drank gratis is, rennen we gelijk door naar het casino, gooien een dollar in de 1 cent-gokkast en zetten het op een zuipen. Als trailer park-trash hangen we achter de machines en rennen we alle kanten op, voorzien van bier en cosmopolitans. Dankzij het gokken met 5 cent per keer kunnen we het heel lang volhouden, want winnen doen we niet. Als we voor de zesde keer echt naar de kamer gaan, we hebben samen ongeveer 80 dollar verloren, gooit Ardy nog een keer een dollar in de 5 cent-kast. Opeens begint de kast te loeien; we winnen 70 dollar. Dolgelukkig gaan we het innen en vieren het aan de bar, waar we nog vier gratis cosmo's opslurpen.
Om zeven uur 's ochtends zijn we dronken en hebben we de hele nacht gegokt voor tien dollar. Las Vegas is geweldig!
12 november 2006
Las Vegas II
Opeens doemt er in de verte een grote lichte vlek op in het zwarte landschap onder ons. Een Egyptische pyramide, de Eiffeltoren en het Vrijheidsbeeld vormden het eerste beeld van Las Vegas, gisteravond om 18.15 lokale tijd (Ned. 03.15). Wauw, zelfs in het donker is Las Vegas zoals in de films; overweldigend. Twintig uur reizen en zes tijdszones later sta je tussen de gokkasten op je bagage te wachten. Onze met goud behangen en in tijgerprint rokjes gestoken medepasagiers hangen al met een sigaret op de lip aan de hendel.
Het resort, waar we een half uur later en 50 dollar lichter worden afgeleverd, overtreft de stoutste dromen. Qua luxe, gemaaktheid, grote en absurditeit. Het is Italie in Amerika, met de Spaanse trappen en een aangelegd meer waar gondels in dobberen. Het bed is zo groot dat wij ons er op stortten en er met veel moeite afkomen om te eten.
Nu is het moment dan daar, we gaan naar Las Vegas Strip. Er volgt snel een verslag, als Ardy me tenminste niet voor veel geld (hopelijk toch) aan een rijke olie sjeik of veehandelaar verkoopt.
Het resort, waar we een half uur later en 50 dollar lichter worden afgeleverd, overtreft de stoutste dromen. Qua luxe, gemaaktheid, grote en absurditeit. Het is Italie in Amerika, met de Spaanse trappen en een aangelegd meer waar gondels in dobberen. Het bed is zo groot dat wij ons er op stortten en er met veel moeite afkomen om te eten.
Nu is het moment dan daar, we gaan naar Las Vegas Strip. Er volgt snel een verslag, als Ardy me tenminste niet voor veel geld (hopelijk toch) aan een rijke olie sjeik of veehandelaar verkoopt.
10 november 2006
Las Vegas
Voor mijn onaardige logje over Nederland heb ik straf gekregen: griep. Zes dagen op de bank liggen en yoghurt eten. Zes dagen As the world turns en Shownieuws. Ik ben dol op bankhangen, mijn hobby tijdens mijn middelbare schooltijd, maar ziek op de bank liggen is toch een stuk minder prettig. Morgen vlieg ik met mijn bacillen voor een ict congres naar Las Vegas. Ik mis Nederland nu al.
09 november 2006
Brokkenpiloot
Ok, dat mij het talent ontbeert om te klussen, fietsen te maken of computers te repareren verbaast inmiddels niemand meer. En dat is ook niet erg. Met behulp van mijn kleine, compacte, oranje setje Ikea-tools, 'n hoop rechterhanden van bereidwillige vrienden en familie, mijn Groningse fietsenmaker "Joost in alles" en diens goedlachse Oost-Europese compagnon Zoran, hangt en staat in mijn kamer alles waar ik het wil, heb ik mijn computer nimmer uit het raam hoeven gooien en is mijn fiets nog nooit volledig in elkaar gestort.
Daarnaast heb ik voor al deze anti-talenten ook heel wat terug gekregen. Ik ben ter compensatie namelijk gezegend met een multi-talent voor het maken van brokken. En soms gaat dit niet alleen gepaard met gevaar voor eigen leven, maar leg ik zelfs dat van anderen zo nu en dan in de waagschaal. Zo heb ik mezelf dit jaar tien hechtingen bezorgd door in een ijskoude februarinacht met mijn kin op een bevroren vijver te belanden (fiets heeft dit voorval wonderwel overleefd) en stond ik onlangs emmers water te hozen in onze keuken, die ik eigenhandig onder water had gezet door de kraan te lang te laten lopen.
Afgelopen week echter bereikte mijn klunzigheid het hoogtepunt. Ter hoogte van Arnhem schrok ik wakker in de trein met het besef dat ik de (gas)kachel in mijn kamer had laten branden. Op zich geen ramp (hij stond niet heel hoog), ware het niet dat ik er wat op te drogen had gelegd en ik de komende dagen niet thuis zou komen. Oeps. In opperste staat van opwinding belde ik mijn huisgenoot met de vraag of hij mijn kamer in dacht te kunnen komen zonder sleutel. Hij vroeg me uiterst kalm of ik zeker wist dat ik m'n kachel aan had laten staan (ja!) en of er écht wat op lag (JA!) en stelde me vervolgens gerust met de woorden: "Ik eet even mijn avondeten op en dan kijk ik wel."
Toen na de nodige telefoontjes bleek dat ook de huisbaas niet erg enthousiast was om ons uit de (naderende) brand te komen helpen ("Nee, wij hebben geen reservesleutel...nou, bel maar even terug als het is opgelost"), de buren niet in het bezit waren van een ladder om mijn balkon mee te kunnen bestieren en vervolgens een ruitje in te gooien ("Maar toch veel succes!") en de brandweer opperde dat we zelf de deur maar even moesten zien te forceren ("Tja, als wij het komen doen kost het 55 euro"), sommeerde ik de bewuste huisgenoot andermaal om actie te ondernemen, waarop hij besloot mijn deur te lijf te gaan met een hamer. Tien minuten later kreeg ik een sms: "Ik ben erin, de kachel is uit en je shirtje is droog." Gelukkig maar, geen brand. En zelfs mijn shirtje nog heel. Alleen had ik nu dus een gat in mijn deur en een kapot slot.
Inmiddels is het gat profisorisch gedicht met karton, plakband en een vuilniszak en ben ik in afwachting van een nieuwe deur. Eind goed al goed. Zou je denken. Tot ik vanochtend mijn kachel opnieuw probeerde aan te maken en het ding in plaats van een behaaglijk vuurtje een steekvlam gaf, een enorme knal produceerde en een wolk stof uitkuchte. Tot overmaat van ramp viel mijn deur alsnog in 't (kapotte!) slot en heb ik vandaag een uur opgesloten gezeten in mijn eigen kamer voordat de hamer uit mijn kleine, compacte, oranje setje Ikea-tools eindelijk soelaas bood (het gat in mijn deur is slechts groot genoeg om een hoofd door te steken, niet om doorheen te klimmen).
Gelukkig ga ik bijna verhuizen. En zit ik nu met hoofdpijn (van de gaslucht) en koude handen (ik durf de kachel niet meer aan te raken) achter mijn computer, op zoek naar een nieuwe kamer in Amsterdam. Met centrale verwarming.
Daarnaast heb ik voor al deze anti-talenten ook heel wat terug gekregen. Ik ben ter compensatie namelijk gezegend met een multi-talent voor het maken van brokken. En soms gaat dit niet alleen gepaard met gevaar voor eigen leven, maar leg ik zelfs dat van anderen zo nu en dan in de waagschaal. Zo heb ik mezelf dit jaar tien hechtingen bezorgd door in een ijskoude februarinacht met mijn kin op een bevroren vijver te belanden (fiets heeft dit voorval wonderwel overleefd) en stond ik onlangs emmers water te hozen in onze keuken, die ik eigenhandig onder water had gezet door de kraan te lang te laten lopen.
Afgelopen week echter bereikte mijn klunzigheid het hoogtepunt. Ter hoogte van Arnhem schrok ik wakker in de trein met het besef dat ik de (gas)kachel in mijn kamer had laten branden. Op zich geen ramp (hij stond niet heel hoog), ware het niet dat ik er wat op te drogen had gelegd en ik de komende dagen niet thuis zou komen. Oeps. In opperste staat van opwinding belde ik mijn huisgenoot met de vraag of hij mijn kamer in dacht te kunnen komen zonder sleutel. Hij vroeg me uiterst kalm of ik zeker wist dat ik m'n kachel aan had laten staan (ja!) en of er écht wat op lag (JA!) en stelde me vervolgens gerust met de woorden: "Ik eet even mijn avondeten op en dan kijk ik wel."
Toen na de nodige telefoontjes bleek dat ook de huisbaas niet erg enthousiast was om ons uit de (naderende) brand te komen helpen ("Nee, wij hebben geen reservesleutel...nou, bel maar even terug als het is opgelost"), de buren niet in het bezit waren van een ladder om mijn balkon mee te kunnen bestieren en vervolgens een ruitje in te gooien ("Maar toch veel succes!") en de brandweer opperde dat we zelf de deur maar even moesten zien te forceren ("Tja, als wij het komen doen kost het 55 euro"), sommeerde ik de bewuste huisgenoot andermaal om actie te ondernemen, waarop hij besloot mijn deur te lijf te gaan met een hamer. Tien minuten later kreeg ik een sms: "Ik ben erin, de kachel is uit en je shirtje is droog." Gelukkig maar, geen brand. En zelfs mijn shirtje nog heel. Alleen had ik nu dus een gat in mijn deur en een kapot slot.
Inmiddels is het gat profisorisch gedicht met karton, plakband en een vuilniszak en ben ik in afwachting van een nieuwe deur. Eind goed al goed. Zou je denken. Tot ik vanochtend mijn kachel opnieuw probeerde aan te maken en het ding in plaats van een behaaglijk vuurtje een steekvlam gaf, een enorme knal produceerde en een wolk stof uitkuchte. Tot overmaat van ramp viel mijn deur alsnog in 't (kapotte!) slot en heb ik vandaag een uur opgesloten gezeten in mijn eigen kamer voordat de hamer uit mijn kleine, compacte, oranje setje Ikea-tools eindelijk soelaas bood (het gat in mijn deur is slechts groot genoeg om een hoofd door te steken, niet om doorheen te klimmen).
Gelukkig ga ik bijna verhuizen. En zit ik nu met hoofdpijn (van de gaslucht) en koude handen (ik durf de kachel niet meer aan te raken) achter mijn computer, op zoek naar een nieuwe kamer in Amsterdam. Met centrale verwarming.
03 november 2006
***Zooi
Soms vind ik Nederland mooi. Als de zon over de met koeien en paarden gevulde weilanden schijnt. Of wanneer ik vanuit de trein een reiger op de oever van een sloot zie staan.
Nu ben ik net terug uit Marokko en vind ik Nederland in een woord ruk! Alleen maar die vervelende weilanden en akkers met achtelijke beesten en het regent en wat is het f*cking koud. Neem dan Marokko, prachtig, met bergen en een ruige kust en 28 graden. Ik wil terug!
Nu ben ik net terug uit Marokko en vind ik Nederland in een woord ruk! Alleen maar die vervelende weilanden en akkers met achtelijke beesten en het regent en wat is het f*cking koud. Neem dan Marokko, prachtig, met bergen en een ruige kust en 28 graden. Ik wil terug!
Abonneren op:
Posts (Atom)