Trots

Een hele lange stilte op dubbelklikken, waarom? Tja..

Maar weer eens in het toetsenbord om te tikken. Over hardlopen! Geïnspireerd door Rodehond en Lieke, kan ik niet achter blijven.

Ik beken, ik loop hard. Nou ja, ik slof. Ik slof sinds twee maanden drie keer in de week door het Vondelpark. Dat doe ik niet omdat ik het leuk vind, zoals sommige mensen. Ook gezondheid zegt mij weinig. Nee, ik slof enkel en alleen omdat ik nu toch-echt-verdomme-en-wel-voor-mijn-dertigste-een-fatsoenlijke-confectiemaat-wil-hebben-waardoor-ik-kleding-kan-dragen-zonder-uitpuilende-vertrollen.

Ik leende hardloopschoenen van L., L. gaf mij een schema en vol goede moed begon ik. De eerste keren waren uitermate genant. Het hele park vol mensen die mij allemaal nakeken. En niet omdat ik er zo fier en elegant uitzag. Ik negeerde de blikken en kwakte professioneel een klodder door kauwgom kunstmatig opgewekt spuug richting het terras van het Blauwe Theehuis. (Ik rook en heb een enorm droge mond tijdens het sloffen)

Maar het sloffen ging met de week beter, het hoofd werd minder rood. Helaas duurde dat niet lang. Want net als jij en je lichaam gewend zijn aan drie minuten, moet je er tien. Nu ben ik niet meer rood, maar paars en dat blijf ik nog makkelijk tot een uur na het sloffen.

Gelukkig motiveert het schema mij enorm, niet te vergeten het wekelijkse applaus van L. en F. als ik weer een paar minuten langer kan sloffen. Nu heb ik dat alles echter niet meer nodig: Ik heb een blessure. Mijn schenen zijn pijnlijk van het lopen op schoenen met te weinig demping. Daarnaast trek ik mijn teen te hoog op tijdens het sloffen, vertelde de dame van Run2Day mij vanmiddag. Het maakt me allemaal niet uit, want ik heb geen gewone blessure, neen mensen, ik heb een heuse SPORTBLESSURE.

Ik heb een sportblessure, dus ik sport. Zelden ben ik zo trots op mezelf geweest.