Op de website van het Algemeen Dagblad is een filmpje te zien, waarop de laatste minuten zijn vastgelegd van de 25-jarige Scheveninger Pascal Triep, die maandag door een steekincident om het leven kwam.
Buiten het feit dat dit natuurlijk een verschrikkelijk incident is, begrijp ik echt niet waarom het op deze manier wereldkundig moet worden gemaakt. Wie heeft er baat bij het zien van beelden waarop het neergestoken slachtoffer opkrabbelt, wankelt en vervolgens voorover over een hekje valt?
Waanzin vind ik het. Een intens gevoel van walging borrelt in me op. En dan heb ik het filmpje nog niet eens gezien. Welke overweging zou op de redactie van het AD de doorslag hebben gegeven om het filmpje te plaatsen? En met welke reden stuurt iemand zo'n soort video naar een krant?
Ik moet onbewust denken aan de foto's van de wantoestanden in de Abu Grhaib-gevangenis en de video van de onthoofding van de Amerikaanse zakenman Nick Berg. Weliswaar van een andere orde, maar tevens amateurbeelden van gruwelijke daden, die dankzij het internet - hèt medium dat de massa heerser over het nieuws maakt - bovendien een iconische status zijn gaan bezitten en zich in het collectief geheugen over Irak hebben genesteld. Ze tonen stuk voor stuk misdaden tegen de menselijkheid, waarvan ik absoluut vind dat ze voor het voetlicht moeten worden gebracht. Maar ik betwijfel of dit de juiste manier is. Moet aan deze beelden eenzelfde belang worden toegekend als aan het journalistieke feit op zich?
Ik begrijp dat een gedegen krant zulke foto's en video's niet plaatst uit sensatiezucht en dat bij de keuze een weloverwogen afweging is gemaakt of de nieuwswaarde van de op zichzelf staande beelden voldoende afweegt tegen morele bezwaren en de 'plicht' om je lezers te beschermen. En misschien is het een journalistieke onontkoombaarheid waaraan niet valt te ontsnappen. Maar toch vraag ik me af of zullke goed beargumenteerde keuzes het gewenste effect hebben.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
2 opmerkingen:
Eigenlijk zijn dit soort filmpjes een soort van snuffmovies. Laatst stonden er ook filmpjes op YouTube van schoolkinderen die elkaar in elkaar timmeren - ter lering en vermaak wellicht?
Maar niet alleen het internet staat bol van dit soort filmpjes. Ik kan me de gebroken schedel van Pim Fortuyn ook nog goed herinneren op de voorpagina van de kranten. Lekker wakker worden was dat.
Een oud horrorfilm-cliche schrijft voor dat je soms grotere effecten bereikt door dingen te suggereren in plaats van te laten zien (het monster dat we ons inbeelden is meestal enger dan het creatuur uit de specialeffectsmachine). Laten we hopen dat mediagebruikers dit credo ook wat meer in acht nemen.
Als ik het goed begrepen heb, is het filmpje van belang omdat de verklaring van de verdachten over de toedrcht ermee ontkracht wordt.
Een reactie posten