It's a small world after all

‘Sprookje op het station. Zou mijn prins vandaag uit de trein stappen?’ prijkt de spreuk op de Loesje scheurkalender in de wc van mijn huis. Het is half juli. Ik ben net met een slaperig hoofd uit bed gestapt als Loesje mijn verbazing weet te schetsen en m'n gedachten een maandje terug in de tijd stuurt...

13 Juni. Amsterdam Centraal. De trein van iets over vijf naar Groningen/Leeuwarden. Verwarring in Amersfoort. De stem van de NS-mevrouw kraakt door de coupé. Gelukkig weet iemand te ontcijferen dat er moet worden overgestapt voor de richting Groningen. Ik en de jongen van schuin-tegenover-me-in-de-vierzits pakken onze spullen en verlaten de trein.

Een prins is het niet. Althans, geen echte, zoals ze destijds bij de gebroeders Grimm van de drukpersen rolden. Maar mij hoor je niet klagen. Het is 2006, prinsen rijden niet meer op ’n wit paard maar in ’n gele trein, dragen geen ribfluwelen kleedjes, maar gaan keurig in pak getooid, sturen geen bodes dagenlang door weer en wind om hun geliefde prinses een boodschap te brengen, maar zenden – zoals de moderne communicatie het verlangt – hun hartenkreten graag per sms en liefst in maximaal 160 tekens. Ach, eerlijk is eerlijk. Ik ben op deze zomerse dag ook niet bepaald voorzien van glazen muiltjes, ebbenhoutkleurige vlechten, vuurrood getinte lipjes en een prinseswaardig kostuumpje.

We hebben het gezellig, deze moderne prins en ik. Hij moet ook naar Groningen, sterker nog, woont om de hoek. We praten, lachen, fietsen samen naar huis. De reis vliegt voorbij. Prins vraagt mijn nummer, ik zijn e-mail. Op z’n hedendaags romantisch.

Prins blijkt echter over ’n ouderwets en ontegenzeggelijk charmant rederijkerstalent te beschikken. Weliswaar via de mail geopenbaard, maar dat is hem onmiddellijk vergeven vanwege treffende volzinnen, een aangename stijl en een gezonde dosis zelfspot.

Enkele dagen later siert Het sprookje van de ongelukkige prinses mijn inbox. Ok, de titel is wederom niet à la Grimm, maar ik ben ook nog steeds geen Assepoester of Sneeuwwitje. De inhoud blijkt een grappig verhaal over (jahaa!) een oogverblindende prins, een beeldschone prinses, een trein en een geanimeerd gesprek. En ze leven zelfs nog lang en gelukkig, de prins en prinses. Ah, toch nog iets van de grootmeesters geleerd. Goed zo prins!

Gevoelig als ik ben voor mannen die het schrijfgerei weten te hanteren, heeft deze prins mijn interesse gewekt. Dus schrijf ik een sage terug. En al gauw is daar een eerste afspraakje, dat weldra wordt gevolgd door een tweede, en een derde. Prins en ik hebben het leuk.

Dan wordt het 8 juli en schrijf ik prins een kaartje om te laten weten dat ik ‘m wel een leuke prins vind. Maar daar blijkt prins niet zo van gecharmeerd. Nee, daar schrikt prins van. Waarop hij prompt zijn prinsige principes overboord gooit en mij niet veel later in iets meer dan 160 tekens weet te vertellen dat hij niet denkt dat deze prins en prinses tot koninklijk paar gekroond gaan worden. Huh?

Stop. Dit was toch een sprookje? En jij toch een prins? Dat gaat zo toch niet? Bovendien, je mag dan wel een prins zijn, maar wel eentje in 2006. Als een prinses een prins anno nu vertelt dat ze ‘m leuk vindt, bedoelt ze dat ze een leuke tijd met hem heeft, niet dat ze op het punt staat onder luid trompetgeschal de rode loper naar het altaar uit te rollen.

Nou hoor. Het sprookje is uit. En die prins en prinses? Tja, die leefden nog lang en ongelukkig. Ofzo.

Wat zou Loesje hierop te zeggen hebben?

Sinds ik dit schreef is het enige tijd stil geweest rondom de prins. Ik ging de zon tegemoet, met een stiekem, maar vurig verlangen dat mijn prins ergens die zomer zou veranderen in een kikker. En hij vertrok waarschijnlijk opgelucht op vakantie, in de hoop nooit meer wat van zijn ongelukkige prinses te vernemen.

Maar na de zomer werd al snel duidelijk dat het in ’t Groninger sprookjesbos moeilijk verdwalen is en zo geschiedde dat prins en ik elkaar nog geregeld tegen het lijf lopen. Toevallige ontmoetingen op straat of in de supermarkt, meestal bezegeld met een gezellig kletspraatje en flauwe grapjes over wie er nou maar niet van wie afkomt. En, na het zoveelste incidentele treffen, inmiddels steevast beëindigd met de gevleugelde woorden: “Nou eh, ik zie je vast wel weer een keertje, ergens.”

Vorige week echter nam het toeval een licht bizarre wending. Met een surprise onder de arm en een backpack op de rug propte ik mezelf op het laatste nippertje in de overvolle vrijdagmiddagtrein en keek recht in de ogen van…jawel, de prins. Eigenlijk al bijna iets te vaak gebeurd om nog een gevoel van verbazing of ongeloof te veroorzaken, maar toch moest ik een kleine proestbui onderdrukken. Vanzelfsprekend hadden we ook deze keer dezelfde eindbestemming en dus gingen we twee uur later vanaf station Utrecht opnieuw ieder onze eigen weg. Lachend deze keer. Dat gelukkig wel.