Gefeliciteerd

De trein van Amsterdam naar Groningen. Halverwege Amersfoort begint aan de andere kant van de coupé een vrouw borrelglaasjes uit te delen. Op het ritme van de trein beweegt ze zich voort met een paar dozen. Twee andere vrouwen schenken likeur in de glaasjes. Geduldig wacht ik op mijn beurt, maar ik word overgeslagen, net als mijn overbuurman. We kijken elkaar teleurgesteld aan. Nieuwsgierig probeer ik iets op te vangen over het waarom van deze actie. Misschien is het om mensen te herinneren aan 9/11. Een campagne van de Vereniging voor Alcoholisme. Een goed doel dat donateurs wil werven. Of zijn ze ingehuurd door de NS om het imago op te poetsen.

Dan valt me op dat overbuurman en ik niet de enige zijn die geen glaasje hebben gekregen. Voor zover ik kan zien zijn het zelfs alleen mannen die aan een likeurtje nippen. Het is vast een vrijgezellenfeestje. De dames zijn zeker 50 en als je dan nog aan de man komt mag je het best wereldkundig maken bij een groot publiek. Een blik op de lege handen van overbuurman brengt me aan het twijfelen. Aan de andere kant, met zijn minstens 70, dikke bril en geruite overhemd is het bepaald geen prins op het witte paard. Een paar minuten later komt de glazenvrouw opnieuw langs, nu met jus d'orange. Raar. Dan maar vragen.

De man in de vierzits naast me is vandaag 12.5 jaar getrouwd en iedereen met een borrel hoort bij de vriendengroep. Enigzins teleurgesteld feliciteer ik hem in de hoop alsnog een glaasje met inhoud te bemachtigen. Slechts een flauwe glimlach en een korte knik. Voor zijn vrouw hoop ik dat zij een van de twee dames is, die vijf minuten geleden met halfvolle flessen likeur terug naar hun zitplaats gingen. Zal ze nodig hebben.