De aanslag

Dit weekend doorstond ik aan het Schildmeer de moeder der weekenden: familieweekend.

Voor velen een kwelling, bij mijn familie een groot feest. Feest, omdat alle twintig leden van mijn familie, hoe verschillend ook, een paar eigenschappen delen. Zo hebben wij dezelfde vervelende humor, zijn oorverdovend luidruchtig en houden van spelletjes. Dit samen met het drinken van heel veel alcohol, betekent ieder jaar een zelfgeorganiseerde aanslag op ons leven.

Vrijdagavond stond in het teken van hints. Erg vermakelijk waren de uitbeeldingen van; Het land van Maas en Waal, een homofoob, de appel valt wel ver van de boom en de anaaltampon. Niet van hoog niveau en niet geraden, maar onder het genot van 80 decibel per persoon en veel bier toch zeker hilarisch.

Zaterdagmiddag sleepten we ons katerige lijf naar de beeldentuin van een oude Groningse borg om te gaan vlag veroveren. Het mooie weer zorgde voor een extra dimensie; het spel spelen zonder de beeldenbewonderaars overlast te bezorgen. Uit angst voor een negatief antwoord hadden we de beheerder vooraf niet om toestemming gevraagd. Na anderhalf uur was de blauwe vlag gevonden en zat de gehele familie onder de schrammen en het bloed van het in blind fanatisme door bramenstruiken rennen. Dat alles en maar twee rare blikken geoogst, afkomstig van een stelletje die tijdens hun romantische wandeling opeens drie bezwete mensen met linten uit hun broek onder een rodondenderon in een walkietalkie zagen praten.

Na een paar uur te hebben gedronken en gegeten om bij te komen, was het tijd voor de laatste activiteit; karaoke. De vissen sprongen uit het meer van ellende, maar de aanblik van oom Bert die, met een roze pruik op, het nummer ‘met de vlam in de pijp’ zingt, vergeet niemand meer.

Nu zit ik uitgeput op de bank, de schaafwond op mijn duim half ontstoken. Nog maar 363 nachtjes slapen voor het weer familieweekend is.