Afscheid

Het nieuwe collegejaar gaat bijna beginnen. En wel mijn aller-, allerlaatste collegejaar (mijn moeder en bankrekening hopen in ieder geval van wel). En dat is raar. Ik kan me nog levendig herinneren hoe ik de laatste maanden in Maastricht heb doorgebracht, schrijvend aan mijn scriptie voor Cultuur- en Wetenschapsstudies en wetende dat ik na de zomer iets nieuws zou gaan beginnen in een andere stad. Dag in dag uit de weg naar de universiteitsbibliotheek afleggend, elke dag met een beetje meer melancholie in mijn blik en een knagend gevoel in mijn maag. Want vooruitzien is ook ’n beetje terugkijken. Waar ik als student de stad jarenlang wel had bekeken, leek ik nu pas in staat om - als inwoner - de schoonheid van Maastricht echt te zien.

En nu moet ik weer aan de scriptie. En is die scriptie wederom een begin van een eind. Het einde van mijn kleine tijdperkje in Groningen en, erger nog, het einde van mijn lange tijd als student. Over een goed half jaar ben ik echt officieel student-af. En ik kijk er nog niet heel erg naar uit.

Vandaag kwam ik een artikel tegen dat in juni is verschenen in de universiteitskrant van Maastricht. Over mijn afgelopen jaar in Groningen. En hoewel ik toen erg uitkeek naar een hele zomer zonder journalistiek, begin ik langzaam terug te verlangen naar die overvolle, maar o zo leuke dagen in ‘onze’ newsroom en zie ik opnieuw een beetje op tegen het ‘afscheid’ van alweer zo’n mooie stad en het afscheid van mijn bestaan als student.

Ach, het zal ook wel nooit wennen, dat afscheid nemen. Daarom wordt er misschien ook zo vaak over geschreven.

'Sanders vader is overleden. Vorige week, tijdens onze laatste officiële lesweek. Na een heel jaar ploeteren kwam een einde aan het hoogtepunt van het jaar, althans datgene wat het hoogtepunt had moeten zijn. Vier weken lang een multimediale website onderhouden. Nieuws en achtergronden maken met filmpjes, geluidsfragmenten en geschreven tekst. Gemaakt door dagblad- en radio- en televisiestudenten samen.

Behalve dat dit de nodige discussies opleverde tussen studenten en docenten (radio- en televisiestudenten die zich gedegradeerd voelden tot technici, omdat wij ‘dagbladders’ nou eenmaal nooit hebben leren monteren, dagbladders die zich gekleineerd voelden door de arrogante houding van de ‘rtv-ers’, docenten die kibbelden over de precieze bedoeling van de website waarin mediaconvergentie het toverwoord was, maar niemand die had bedacht hoe we dat precies gingen bereiken), ontstond er ook een mooie samenwerking die het resultaat was van een jaar lang studeren met een groep waarvan de meesten elkaar niet of nauwelijks kenden.

Heel even bestond de wereld alleen uit ons, uit onze website, uit het zoeken naar de juiste manier om audio, video en tekst te convergeren tot originele envernieuwende multimediale items. Alles voor een goed artikel. Een huilende asielzoeker voor de camera? Dat levert nog eens mooie televisie. Ouderen die een sms-cursus krijgen van VMBO-scholieren? Die moeten we live in de radio-uitzending. Demonstrerende Groningers in Den Haag? Daar moeten we bij zijn.

En toen overleed Sanders vader. Plotseling. Had hij altijd al een zwakke gezondheid, zou niet oud worden. Maar toch. Ouders horen het eeuwige leven te hebben. Sander schreef later die dag op de weblog van de site: 'Ik zal al op tegen het einde van het jaar, omdat ik het zo vreselijk gezellig had. Dit komt natuurlijk niet alleen omdat de studie leuk is, maar met name door de mensen (studenten en docenten). De allereerste dag was al leuk, maar dat ik me zo thuis zou voelen bij deze studie had ik toen nog niet verwacht en ik denk dat dat wel voor iedereen geldt.'

Verslagenheid. Ineens maakte die hele website niks meer uit. Mediaconvergentie? Het kon ons gestolen worden. Geluidsfragmenten niet goed? Beeld niet scherp? De structuur van een artikel niet helder? Het was allemaal niet meer belangrijk.

Er is veel gebeurd dit jaar. Ik ben verhuisd, naar de andere kant van het land. Nieuwe stad, nieuwe opleiding, nieuwe mensen. Ik raakte mijn vriendje kwijt. Ik kreeg er nieuwe vrienden bij. Maar dat Sander zó simpel, zó precies zou verwoorden wat dit jaar voor velen heeft betekend, had ik nooit verwacht. Sander, de binnenvetter met de glimmende appelwangetjes en zwarte coltruitjes (ook als de zon schijnt). Sander, die komkommers eet als hij brak is (omdat 'komkommers eten als je brak bent gaaf is'). Sander, die op een bonte avond in de kroeg verkleed als vrouw verklaarde zich 'zo mooi' te voelen.

Gisteren nam Sander afscheid van zijn vader. Vorige week namen wij afscheid van een fantastisch jaar. Een jaar waarin ik veel heb geleerd over journalistiek, maar vooral ook over mezelf. Een jaar dat me heeft opgeslokt. Nog een maandje en dan is het vakantie. Even geen journalistiek, eindelijk weer tijd voor andere mensen om me heen. Nodig? Ja, zeker. Maar het zal wel wennen zijn.'