Brokkenpiloot

Ok, dat mij het talent ontbeert om te klussen, fietsen te maken of computers te repareren verbaast inmiddels niemand meer. En dat is ook niet erg. Met behulp van mijn kleine, compacte, oranje setje Ikea-tools, 'n hoop rechterhanden van bereidwillige vrienden en familie, mijn Groningse fietsenmaker "Joost in alles" en diens goedlachse Oost-Europese compagnon Zoran, hangt en staat in mijn kamer alles waar ik het wil, heb ik mijn computer nimmer uit het raam hoeven gooien en is mijn fiets nog nooit volledig in elkaar gestort.

Daarnaast heb ik voor al deze anti-talenten ook heel wat terug gekregen. Ik ben ter compensatie namelijk gezegend met een multi-talent voor het maken van brokken. En soms gaat dit niet alleen gepaard met gevaar voor eigen leven, maar leg ik zelfs dat van anderen zo nu en dan in de waagschaal. Zo heb ik mezelf dit jaar tien hechtingen bezorgd door in een ijskoude februarinacht met mijn kin op een bevroren vijver te belanden (fiets heeft dit voorval wonderwel overleefd) en stond ik onlangs emmers water te hozen in onze keuken, die ik eigenhandig onder water had gezet door de kraan te lang te laten lopen.

Afgelopen week echter bereikte mijn klunzigheid het hoogtepunt. Ter hoogte van Arnhem schrok ik wakker in de trein met het besef dat ik de (gas)kachel in mijn kamer had laten branden. Op zich geen ramp (hij stond niet heel hoog), ware het niet dat ik er wat op te drogen had gelegd en ik de komende dagen niet thuis zou komen. Oeps. In opperste staat van opwinding belde ik mijn huisgenoot met de vraag of hij mijn kamer in dacht te kunnen komen zonder sleutel. Hij vroeg me uiterst kalm of ik zeker wist dat ik m'n kachel aan had laten staan (ja!) en of er écht wat op lag (JA!) en stelde me vervolgens gerust met de woorden: "Ik eet even mijn avondeten op en dan kijk ik wel."

Toen na de nodige telefoontjes bleek dat ook de huisbaas niet erg enthousiast was om ons uit de (naderende) brand te komen helpen ("Nee, wij hebben geen reservesleutel...nou, bel maar even terug als het is opgelost"), de buren niet in het bezit waren van een ladder om mijn balkon mee te kunnen bestieren en vervolgens een ruitje in te gooien ("Maar toch veel succes!") en de brandweer opperde dat we zelf de deur maar even moesten zien te forceren ("Tja, als wij het komen doen kost het 55 euro"), sommeerde ik de bewuste huisgenoot andermaal om actie te ondernemen, waarop hij besloot mijn deur te lijf te gaan met een hamer. Tien minuten later kreeg ik een sms: "Ik ben erin, de kachel is uit en je shirtje is droog." Gelukkig maar, geen brand. En zelfs mijn shirtje nog heel. Alleen had ik nu dus een gat in mijn deur en een kapot slot.

Inmiddels is het gat profisorisch gedicht met karton, plakband en een vuilniszak en ben ik in afwachting van een nieuwe deur. Eind goed al goed. Zou je denken. Tot ik vanochtend mijn kachel opnieuw probeerde aan te maken en het ding in plaats van een behaaglijk vuurtje een steekvlam gaf, een enorme knal produceerde en een wolk stof uitkuchte. Tot overmaat van ramp viel mijn deur alsnog in 't (kapotte!) slot en heb ik vandaag een uur opgesloten gezeten in mijn eigen kamer voordat de hamer uit mijn kleine, compacte, oranje setje Ikea-tools eindelijk soelaas bood (het gat in mijn deur is slechts groot genoeg om een hoofd door te steken, niet om doorheen te klimmen).

Gelukkig ga ik bijna verhuizen. En zit ik nu met hoofdpijn (van de gaslucht) en koude handen (ik durf de kachel niet meer aan te raken) achter mijn computer, op zoek naar een nieuwe kamer in Amsterdam. Met centrale verwarming.